Zaślubiny Polski z morzem. Początek pomorskiej energetyki

Od 1 kwietnia 1929 r. zadanie elektryfikacji miasta powierzono spółce Miejskie Zakłady Elektryczne. Jej  wysiłki przyczyniające się do spopularyzowania elektryczności w użyciu domowym spowodowały, że Gdynia była miastem „przodująco zelektryfikowanym",

W latach trzydziestych rozpoczęto elektryfikację trenów wybrzeża morskiego. Do historii przeszła budowa w 1935 r.  linii napowietrznej 15 kV  Gdynia – Władysławowo – Jurata, przy której po raz pierwszy w kraju zastosowano słupy drewniane ze szczudłami betonowymi. W tymże roku przystąpiono do budowy elektrowni cieplnej w Gdyni o mocy  7,5 MW .  Elektrownię zbudowano w rekordowym tempie 16 miesięcy.  Na rzecz elektryfikacji terenów nadmorskich od roku 1933  w  systemie Gródka pracowała też  miejska elektrownia gazowa w Pucku, która po modernizacji  stanowiła  ważny okręgowy zakład rozdzielczy. Rola elektrowni w elektryfikacji  terenów nadmorskich wzrosła dzięki postawie burmistrza m. Pucka  St. Kamińskiego i dyrektora Gródka Al. Hoffmanna.

Elektrownia parowa w Gdyni wraz z elektrowniami wodnymi w Rutkach, Żurze i Gródku, a także elektrowniami miejskimi w Grudziądzu i Toruniu oraz zakładami rozdzielczymi w  Pucku, Wejherowie, Gdyni, Kartuzach  stworzyła zalążek i główny szkielet pierwszego w Polsce systemu elektroenergetycznego, który przeszedł do historii energetyki jako tzw. system sieciowy Gródka.

Pomimo dużych nakładów i skali inwestycji, w przededniu wojny jedynie co piąty mieszkaniec Gdyni miał w domu dostęp do prądu, ale w skali kraju był to i tak dobry wynik.

Rozwój elektroenergetyki na Wybrzeżu przerwała  II wojna światowa. Kontynuatorem tradycji pierwszych pomorskich energetyków jest obecnie Grupa Energa.