Te niezwykle rzadkie ślicznotki przesypiają większość życia

Od siedmiu lat w Puszczy Kozienickiej są prowadzone badania popielicy. Interesujące wyniki dotyczą preferencji gatunkowej zamieszkiwanych przez nią drzewostanów. Badania obejmują też dynamikę populacji i rozrodu, wykorzystanie środowiska, tempo metabolizmu oraz przeżywalność – informują Lasy Państwowe.

Pierwsze cztery powierzchnie badawcze, każda obejmująca obszar 6,25 ha, w Leśnym Kompleksie Promocyjnym Puszcza Kozienicka, na terenie radomskiego Nadleśnictwa Kozienice założono w 2013 r.

Prowadzącym badania naukowcom z Instytutu Badawczego Leśnictwa zależało na niezależności próby, dlatego powierzchnie te rozmieszczono w taki sposób, żeby odległość między nimi nie była mniejsza niż 1 km.

Na każdej z nich w latach 2015-2018, w maju rozwieszono po 36 budek rozmieszczonych w sieci kwadratów o boku 50 m. Dodatkowo w 2019 r. powiększono jedną powierzchnię do 1225 ha i rozwieszono na niej 64 budki. 

W trakcie badań stwierdzono, że najniższe zagęszczenie popielicy wynosiło cztery osobniki na hektar, a najwyższe aż 46! Dynamika liczebności populacji popielicy pokazała znaną zależność – zwiększania się liczebności w drugiej połowie lata spowodowanej rozrodem. Dowiedziono także, że kondycja zimujących (hibernujących osobników) jest stała i nie zależy najczęściej ani od płci, ani też od wieku osobników. Wykazano także, że preferencje środowiskowe popielic zależały od struktury drzewostanu i od zwarcia.

Jak wskazują wyniki wyżej opisanych badań, ten chroniony gatunek, na terenie Puszczy Kozienickiej jest dość powszechny i występuje w bardzo wysokich zagęszczeniach.

Okazuje się także, że wbrew powszechnej opinii popielica dobrze się czuje w drzewostanach sosnowych, ale z domieszką gatunków liściastych np. graba lub dębu.

Popielica szara (Glis glis) objęta jest w Polsce ochroną gatunkową (gatunek z czerwonej księgi gatunków zagrożonych). Jest to największy przedstawiciel rodziny pilchowatych w naszym kraju (co widać porównując ją do dwóch innych gatunków orzesznicy czy koszatki), waga dorosłych osobników wynosi zazwyczaj między 100 a 150 gram (w okresie hibernacji tracą około 30 proc. wagi).

Popielica jest niewielkim, nadrzewnym, hibernującym gryzoniem o nocnej aktywności. Rozmnaża się raz w roku w lipcu-sierpniu, czyli bardzo późno w sezonie rozrodczym w porównaniu do innych hibernujących ssaków. Najciekawsze jednak jest to, że przesypia ona większość swojego życia, zaczyna hibernować pod koniec września, a budzi się dopiero pod koniec maja. Można zatem powiedzieć, że aktywna jest cztery miesiące w roku, w trakcie których musi znaleźć partnera do rozrodu, rozmnożyć się, w przypadku samic wykarmić młode i przygotować się do kolejnej hibernacji.

Popielica to roślinożerny gryzoń, dla którego dobrym źródłem pokarmu są nasiona drzew gatunków ciężkonasiennych, takich jak dąb czy buk. Zjada także owoce i nasiona innych gatunków drzew np. brzozy, grabu, jarzębu, bzu czy drzew owocowych, a także owoce runa leśnego borówki i jeżyny.