Dlaczego przemysł nie płaci za swoje odpady?

– Na świecie wytwarza się około 350 mln ton tworzyw sztucznych, w Polsce jest to ok. 3,5 mln ton rocznie. To są olbrzymie ilości. Żeby uświadomić sobie z jak olbrzymim problemem musi się mierzyć branża, spójrzmy, że waga surowców wprowadzanych na rynek każdego roku odpowiada wadze wszystkich ludzi mieszkających na całej Ziemi – mówi.

Dodaje, że od kilku lat branża recyklingu postuluje, by naprawić system i wprowadzić wyższe opłaty od producentów, bo ich brak w ramach Rozszerzonej Odpowiedzialności Producentów dotkliwie odbija się na sytuacji branży. A zwłaszcza dziś - gdy ceny ropy gwałtownie spadły, czyniąc powstałe na ich bazie surowce jeszcze tańszymi w produkcji – takie wsparcie jest dla branży bardzo potrzebne.

– Dziś my, jako zakłady recyklingowe, dostajemy dosłownie kilkanaście złotych za przetworzenie jednej tony tworzywa sztucznego. Za takie kwoty o jakimkolwiek recyklingu nie może być mowy – konkluduje.

Wielu przekonuje też, że ostatnie lata przespaliśmy, bo zadowalaliśmy się symboliczną poprawą wskaźników recyklingu, a całą masę nienadających się do przetworzenia i kosztownych w utylizacji odpadów wysyłaliśmy do Chin. Było to wygodne i tańsze rozwiązanie. Do czasu.

W 2017 r. Państwo Środka zamknęło swoje granice i przestało przyjmować odpady z całego świata. Wtedy europejski rynek przeżył wstrząs, bo okazało się, że produkujemy zbyt dużo śmieci, z którymi nie mamy co zrobić. Nadmiar tworzyw sztucznych i innych frakcji sprawił, że wiele samorządów i sortowni skończyło z odpadami, których nikt od nich nie chce odebrać. Zakłady recyklingu przyjmowały bowiem wyłącznie najlepsze i najczystsze frakcje. A z tym jest w Polsce problem, bo selektywna zbiórka kuleje, przez co większość odpadów wciąż jest zmieszana, zabrudzona, a koszt jej doczyszczenia na tyle duży, że recykling staje się nieopłacalny.